مرد تاریکی

فیلم دارک من (مرد تاریکی) یکی از جالب ترین فیلماییه که دیدم. مخصوصا اون آخرش که گریه ی خیلیا رو در میاره. دختره به قیافه ی سوخته و کریه مرده نگاه می کنه و می گه هنوز دوستت دارم. یعنی اونو همون جور که هست قبول می کنه. اما این بار مرده پا رو دلش می ذاره و به سرعت باد از اون دور می شه. محاوره اونا تو آسانسور و بعد حرف مرد تاریکی در آخر فیلم واقعا موهای تن آدمو سیخ می کنه. آخرش نشون می ده که وقتی دختره از پیدا کردن مرده تو جمعیت نا امید می شه یه مرد عادی (که در واقع همون مرد تاریکیه که ماسک یه آدم عادی رو رو صورتش گذاشته) از میون جمعیت بر می گرده (چه حرکت دوربینی! چه هنرمندانه!) و نگاهی غرور آمیز به دوربین می کنه. بعد صدای زمینه میاد که: من همه جا هستم و هیچ جا نیستم. من همه کس هستم و هیچ کس نیستم. مرا نتها مرد تاریکی بخوان!
این حرف باعث می شه که آدم به غریبه بودنش افتخار کنه! پیشنهاد می کنم از زیر سنگ شده این فیلمو گیر بیارین و ببینین. دوشم اومده. ولی شما یکشو بگیرین. چون دوش بیشتر اکشنه تا عاطفی!